ความรักที่แปรผันตามกาลเวลา

ข้อมูลเบื้องต้น

เช้ารุ่งอรุณวันหนึ่งเป็นเช้าที่สดใสท้องฟ้าปลอดโปร่งลมเย็นสบายเสียงนกร้องขับขานไพเราะน่าฟังหยดน้ำค้างจากเมื่อคืนที่ได้มีพายุโหมกระหน่ำทำให้อากาศสดชื่นและแจ่มใสมากขึ้นแต่ทำไมร่างของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งไม่ได้สดชื่นเหมือนเวลาเช้าของรุ่งอรุณทั้งๆที่ปกติเธอสดใสเหมือนดอกทานตะวัน เธอค่อยๆลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื้อผ้าหันไปเข้าห้องน้ำทำกิจวัตประจำวันในห้องน้ำ เธอออกจากบ้านด้วยใบหน้านิ่งเฉยแต่เมื่อเจอผู้คนเธอกลับฝืนยิ้มให้พวกเขา ทำไมกัน ทำไมเธอถึงยังยิ้มแบบนั้นได้ เธอเดินทางไปที่บ้านเพื่อนของเธอเพื่อนเพียงคนเดียวที่ไม่ทิ้งเธอไปไหน เมื่อถึงที่บ้านเพื่อนของเธอเธอจึงเดินเข้าไปอย่างถือวิศาสะเพราะเธอนั้นมาบ้านเพื่อนบ่อยแล้ว

"เอ้า มึงมาไงวะมิว"เพื่อนของเธอที่กำลังนั่งกินข้าวเช้าคนเดียวหันมาถามผู้เป็นที่พึ่งเดินเข้าบ้านตัวเองมาโดยไม่ได้ขอแต่ก็ไม่ว่าอะไร ก็นะมาบ่อยแล้ว

"กูมีตีนก็เดินมาเองดิวะ"เธอตอบกวนๆเพื่อนตนไปตามนิสัยของตัวเองแต่ก็มีแค่เพื่อนคนนี้คนเดียวล่ะที่กวนได้

"เอ้า อิสั- เดี๋ยวกูไม่ช่วยมึงเลย"ด้วยนิสัยขี้หงุดหงิดของนิวกับให้นิวหงุดหงิดนิดหน่อยกับคำพูดกวนๆของมิวแบบนี้ไงถึงน่ากวน และอีกทั้งยังพูดขู่ใส่มิวอีกแต่มิวนั้นไม่เคยคิดจะกลัวเพราะยังไงๆนิวก็ช่วยเธออยู่ดี

"ขอโทษค่ะ~คุณแม่~คุณลูกสำนึกผิดแล้วค่ะะะ"มิวพูดกวนๆหนึ่งประโยคก่อนที่จะปล่อยให้นิวนั้นกินข้าวเช้าหมดแล้วเริ่มคุยกัน.........

"สรุปมึงจะลองไปหาพี่เขาแบบไม่บอกพี่เขาเผื่อจะเจออะไรแบบนั้น แต่อยากให้กุไปด้วย"นิวสรุปเรื่องต่างๆที่มิวเล่าแผนการที่จะไปหาแฟนตนเองแบบไม่ให้ทันตั้งตัวเผื่อจะไปเห็นเขากำลังนอกใจมิวอยู่

"ใช่"

"อ่า...ได้ ถ้ามันกำลังนอกใจมึงกุซัดหน้ามันเอง"นิวพูดอย่างหงุดหงิดเมื่อนึกถึงใบหน้าเพื่อนของมิวที่มีน้ำตาไหลออกมาเพราะมัน

"เอาหน่า ใจเย็นๆ คนเราก็มีทางเดินเป็นของตนเอง"มิวปรามอย่างใจเย็นเพราะไม่อยากให้เรื่องมันบานปลายและไม่อยากให้เพื่อนกับคนรักของตนเจ็บตัว

"เออๆ"นิวตอบกลับอย่างหัวเสีย เพราะมิวเป็นคนที่ใจเย็นและใจเย็นมากมากจนหน้าหงุดหงิดเลยต้องมีนิวมาคอยช่วยเหลือตลอด

โรงเรียนxxxxx

"มึงฉลาดขึ้นว่ะ มาวันที่โรงเรียนเขาจัดงานโรงเรียน"นิวเดินกินของกินที่ซื้อจากบูท

"คนเราก็มีพัฒนาบ้างแหละวะ มาแบบปกติใครเขาจะให้เข้า"มิวชะโงกหน้าไปมาเพื่อหาสิ่งที่มิววางแผนไว้กลับนิว

"เฮ้ย!มึง!"นิวร้องอุทานนิดหน่อยก่อนจะดึงมิวหลบหลังต้นไม้ตามมาด้วย

"อะไรของมึงเนี่ย!"

"ชู่ว เบาๆมึง แล้วมึงดู"นิวเอานิ้วชิดปากบอกใหเงียบแล้วชี้ลางอย่างให้ดู

"น้องเกวคะะะะ อยู่เดินเที่ยวสักพักได้มั้ยคะะะ"รุ่นพี่คนหนึ่งเกาะแขนเกวแล้วดันหน้าอกให้ชิดแขนประมาณอ่อยๆ

"ไม่ได้ค่ะพี่ผึ้ง หนูต้องไปขายของต่อ พี่รอได้มั้ยคะ ถ้ารอได้มีรางวัลพิเศษ"เกวบีบคางอีกฝ่ายแล้วสบัดเบาๆไปมาอย่างเอ็นดูให้อีกฝ่าย

"รางวัลพิเศษ!ได้สิคะ!พี่รอได้ค่ะ"

"น่ารักมากเลยค่ะ^^"เกวค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปกำลังแต่ไม่ได้จะหอมก็มีเสียงขักขึ้น

"พี่เกว..."เสียงสั่นเครือและร่างที่ออกมาจากต้นไม้ได้ทำให้เกวนั้นหันไปมอง

"มิว..."

"ฮึก"เพียงเท่านั้นน้ำตาของความเชื่อใจก็ได้ไหลพรากออกมาเป็นสายเพราะภาตรงหน้ามันชัดเจนแล้วว่าคนตรงหน้าไม่ได้รักเราอีกต่อไปแล้ว 

"นี้คือคำตอบสินะ"มิวพูดเสร็จก็รีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

ผลั๊๊ว!

"ไอหน้าหมาเอ้ย!!มึงทำเพื่อนกุร้องไห้!"นิวกำหมัดที่แน่นมานานต่อยสุดแรงไปที่หน้าของเกวจนปากแตก

"แล้วไม ไม่ใช่ผึ้งของกูสักหน่อย ทำตัวดีๆโง่ๆเหมือนเพื่อนมึงหน่อยเถอะ และบอกเพื่อนมึงด้วยนะจะเลิกก็เลิกแต่กูจะเลิก"พูดจบเกวก็เดินออกไปจากตรงนั้นพร้อมโอบเอวผึ้งไปด้วย

"ไอเหี้-เอ้ย!!!!มึงหลอกเพื่อนกุ!!!กลับมานะ!!!!มาให้กุต่อยหน้าก่อน!!!ไอสั-!ไอเหี้-!มึงมันเลว!"นิวหมายจะไปต่อยเกวก็ถูกรปถ.ของโรงเรียนจับโยนออกไปจากโรงเรียนเสียก่อนทำให้นิวเจ็ยใจอย่างหนัก

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ความรักคือเวลาที่ไม่สามารถย้อนได้

.

.

.

 

ความรักคือสิ่งสวยงามที่ทำให้เรามีความสุข

.

.

.

.

แต่เมื่อเวลาล่วงเลยไปสิ่งเหล่านั้นก็แปรผัน

.

.

.

.

มันไม่เหมือนเก่าและมันก็เริ่มไม่ส่วยงาม

.

.

.

.

ทำให้ถูกทิ้งขว้าง...เหมือนของ...

.

.

.

.

'ไร้ค่า'